Wydział Elektryczny wyrósł z korzeni lwowskich (Politechnika Lwowska) i niemieckich (Technische Hochschule Breslau).
15 listopada 1945 r., kiedy to prof. Kazimierz Idaszewski rozpoczął pierwszy wykład z maszyn elektrycznych dla studentów III i IV roku ówczesnego Oddziału Elektrycznego, przyjmuje się jako datę rozpoczęcia działalności polskiego szkolnictwa wyższego we Wrocławiu, a zarazem datę rozpoczęcia działalności Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej.
Formalnie był to Wydział Mechaniczno-Elektrotechniczny z Oddziałami Mechanicznym i Elektrycznym, które zostały na początku roku akademickiego 1949/50 przekształcone w samodzielne wydziały. Pierwszym dziekanem Wydziału został prof. Jerzy Skowroński. Wydział Elektryczny składał się wówczas z dwóch oddziałów: Prądów Silnych i Telekomunikacji. W 1952 roku Oddział Telekomunikacji został wydzielony z Wydziału Elektrycznego jako odrębny Wydział Łączności.
Po wprowadzeniu struktury instytutowej w 1968 r. na Wydziale Elektrycznym powstały instytuty: Energoelektryki, Układów Elektromaszynowych oraz międzywydziałowy Instytut Meteorologii Elektrycznej. Zasadniczą strukturę organizacyjną instytutów od chwili powstania stanowiły zakłady. W skład Wydziału wchodziły od 1998 r. trzy instytuty: Postaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii (I-7), Energoelektryki (I-8) i Maszyn, Napędów i Pomiarów Elektrycznych (I-29). W 2014 roku struktura instytuowa na Wydziale Elektrycznym została zniesiona i utworzono trzy Katedry: Postaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii (W5/K1), Energoelektryki (W5/K2) i Maszyn, Napędów i Pomiarów Elektrycznych (W5/K3).
Przez 72 lata Wydział ukończyło blisko 14 tysięcy absolwentów, zostało wypromowanych 514 doktorów, 92 doktorów habilitowanych i 47 profesorów tytularnych. Wydział zatrudnia łącznie 100 nauczycieli akademickich wspomaganych przez 52 pracowników niebędących nauczycielami akademickimi.
Kadra naukowa Wydziału zalicza się do czołowych zespołów badawczych i dydaktycznych w kraju w dyscyplinie elektrotechnika. Wydział posiada najwyższą pierwszą kategorię zaszeregowania przyznawaną przez Ministerstwo w oparciu o ocenę dorobku naukowego. Kilku profesorów Wydziału nadano tytuł Doktora Honoris Causa uczelni zagranicznych: prof. zw. dr hab. inż. Andrzejowi Wiszniewskiemu (byłemu rektorowi PWr 1990-1996, a także przewodniczącemu KBN w latach 1997-2001) - przez Uniwersytet Stanowy Connecticut w New Britain i Politechnikę Lwowską, prof. zw. dr hab. inż. Marianowi Cegielskiemu - przez Politechnikę w Mariupolu na Ukrainie, prof. dr hab. inż. Januszowi Szafranowi – przez Uniwersytet Otto-von-Guericke w Magdeburgu w Niemczech, prof. dr hab. inż. Waldemarowi Rebizantowi – przez Uniwersytet Otto-von-Guericke w Magdeburgu w Niemczech
Na wniosek władz Wydziału Elektrycznego nadano tytuły Doktora Honoris Causa Politechniki Wrocławskiej siedmiu wybitnym, światowej sławy uczonym, a w 2003 roku tytuł honorowego doktora Politechniki Wrocławskiej otrzymał na wniosek Wydziału Elektrycznego Philippe Busquin - Komisarz Unii Europejskiej ds. Badań Naukowych.
W ponad sześćdziesięcioletniej historii Wydziału funkcję Dziekana piastowało 14 profesorów: Kazimierz Idaszewski, Eugeniusz Kuczyński, Jerzy Ignacy Skowroński, Roman Kurdziel, Franciszek Bilek, Jan Kożuchowski, Andrzej Kordecki, Jan Trojak, Konstanty Wołkowiński, Zdzisław Teresiak, Marian Cegielski, Bohdan Synal, Zbigniew Wróblewski, Janusz Szafran, Marian Sobierajski a obecnie - Waldemar Rebizant.
Księga 60-lecia Wydziału Elektrycznego
Poczet Dziekanów Wydziału Elektrycznego
Historia Technische Hochschule Breslau
Wspomnienia prof. Skowrońskiego
Dwie uczelnie, jeden życiorys...